Land van mijn gedachten

Land van mijn gedachten

Mijn verhaal over Indië.

Natuurlijk, erg laat. Anderen zeggen: beter laat dan nooit

Omdat ik het niet kon laten ben ik gekomen tot het opschrijven van mijn verhaal van ons bataljon 5-7 RI

Hiervoor heb ik mede het dagboek mogen gebruiken van Rien Vermeulen van
de 2e compagnie.
Doordat ik bij het 2e peloton van de 2e compagnie gelegerd was zijn door mij
daar de meeste regels aan gewijd
 Natuurlijk heeft een ieder van ons zijn eigen verhaal.

Dit is het verhaal zoals ik dat in mijn gedachten met jullie beleefd heb.
Na het soldaat worden in Oirschot, de reis naar Indië, is de tekst in drie hoofdstukken verdeeld,
nl. Batavia, de Buitenposten op West Java en Oost Java met thuiskomst.

Ik ben begonnen in 2000 en het is geworden wat ik gehoopt had.

Hierbij een uitreksel van de eerste 2 pagina's over soldaat worden

 

 

 

 

De jaren in Indonesië.

De tijd die ik als militair op het eiland Java heb doorgebracht kan ik globaal in drie periodes verdelen.

Batavia deel 1
De eerste periode is Batavia. Van 18 februari 1948 tot en met woensdag 17 november 1948 voor negen maanden de
standplaats geweest van de 2e compagnie van het 5e Bataljon van het 7e Regiment Infanterie.
Deze tijd werd gekenmerkt door heel veel wachtlopen op veel plaatsen in deze grote stad waarbij we o.a. in aanraking
kwamen met de Glodok gevangenis, met Generaal Spoor en o.a. de gebeurtenissen in het Paleis waar we een
paar wisselingen van de wacht meemaakten.

West Java deel 2
De tweede periode was de meest moeilijke voor onze compagnie en mij.
Vanaf 18 november 1948 tot we overgeplaatst werden uit Batavia naar Tjarioe,
een dessa ten noorden van Buitenzorg in het gebied Krawang, tot aan ons vertrek vanuit Tanggeung,
dichtbij de Zuidkust onder Tjiandjour op West Java, tot vrijdag 10 september 1949.
Een periode van 10 maanden waarin veel is gebeurd en die grote invloed heeft gehad op velen van ons die toen hun plicht deden.
De Nederlandse Regering had nog steeds de gedachte dat ons Nederlands Indië bevrijd moest worden.
Deze gedachte was al lang achterhaald door de feiten.
De Japanners (de bezetters) tot hun overgave op 15 augustus 1945 waren na de eerste jaren wel vertrokken.
Onder leiding van Soekarno was in Indië een groot Nationaal Vrijheidsgevoel (Merdeka) gekomen wat steeds meer aanhangers had gekregen.
In 1946 had zich dat vertaald in het uitroepen van de onafhankelijke staat Indonesië.
Onze regering dacht nog steeds dat dit een stelletje oproerkraaiers was en nam dit niet serieus.
Wij mochten ons Indië toch niet zo maar in de steek laten.
De opdracht aan de vrijwilligers en de dienstplichtigen militairen was: "Voor Orde en Vrede en om mee te werken aan het welzijn van de bevolking".
Door onze aanwezigheid is zeker geweld voorkomen tussen grote groepen van de bevolking die elkaar naar het leven stonden.
Daar staan tegenover de grote offers die gebracht zijn door ons waaronder doden en gewonden waarvan niemand de zin aan mij uit kan leggen.
In deze periode kwamen we er wel achter dat de bewoners van dit land er ook recht op hun vrijheid hebben.
Door de grote groepen Indonesiërs die onderling tegen elkaar gevochten hebben is hun nationaal gevoel
betreffende de gezamenlijke vijand, de "Blanda's" (wij Nederlanders) van grote invloed geweest.
Bij ons Bataljon leefde zeker de gedachte dat we op de eerste plaats ter bescherming aanwezig waren.

Oost Java deel 3
De derde periode begint in Tanggeun op vrijdag 9 september met de auto 4 uur rijden naar Tjiandjour.
De volgende dag de treinreis van 8 uur naar Batavia vanwaar we met de "Zuiderkruis", zusterschip van de "Waterman"
op 11 september van West Java naar Oost Java gaan en over zee naar Soerabaja.
Op Oost Java verblijven we weer op vele plaatsen totdat we op 9 april 1950 terug gaan met de boot het Amerikaanse
troepenschip "Gen. Houze" via Batavia naar Nederland waar we op 1 mei in Amsterdam ont-scheept worden.
Deze periode kenmerkt zich door het wachten op onze terugreis .


Omdat elke periode een heel andere invloed heeft zal ik dit als aparte stukken proberen te beschrijven.

Soldaat worden?

Natuurlijk is dit verhaal oud. In de oudheid gingen de weerbare mannen al op pad om voor hun land te vechten.
Zo zal ook gedacht zijn toen men aan ons Oost-Indië kwam. Niemand kwam hier toen op de gedachte, dat het land wel eens eigendom zou kunnen zijn van de mensen die daar woonden.
Wij hadden het altijd over ons Indië, land met arme mensen, die hadden niets.
Wisten wij veel. Daarom was het heel normaal dat we, nadat wij hier in Nederland bevrijd waren, ook Indië het land en haar bewoners moesten bevrijden
en daar vrijheid en vrede moesten brengen. Hiervoor hadden zich reeds vele vrijwilligers gemeld.
Voor bijna allemaal, ook de dienstplichtigen, was het, al zullen ze het misschien niet toegeven, het "avontuur" dat het meeste trok.
Die gingen niet om te vechten. Ja onze mensen moesten bevrijd worden en de Japanners, de bezetters van ons Nederlands Oost-Indië moesten er uit en terug naar hun eigen land.
Laat staan dat de gedachte bij ons opkwam om te zeggen "wat moeten die orang blanda, (die witte mensen), daar doen".
Dat land was toch van ons, al meer dan driehonderd jaar! Wij wisten niet beter, tenminste de meesten, als dat de mensen die daar woonden, ook bij ons hoorden.
Dat het niet vanzelf zou gaan had bijna niemand in de gaten. Ja, het klinkt nu een beetje raar in onze oren.
Slechts weinigen dachten er anders over en Koningin Wilhelmina had als het nodig was voor de toekomst zelfs een of andere status van zelfstandigheid beloofd.
Dat je er op tegen mocht zijn kwam slechts bij weinigen in de gedachten. Het Vaderland roept en dan ga je.

Er was in 1946 aan de Oirschotsedijk op ongeveer 9 kilometer van Eindhoven in het zand een nieuw kampement gebouwd
en ik mocht als een van de velen genieten van al deze fraaie voorzieningen met 75 cent per dag als soldij. In de slaapgebouwen (lange barakken) was,
als je de deur in kwam, een grote ronde wasbak met veel toiletten aan de zijkanten.
Achter de volgende deur was plaats voor ongeveer 60 manschappen.
Aan weerskanten zo'n dertig bedden. Aan elke paal 4 slaapplaatsen. Ik kreeg of nam een plaats onderin.
De meesten waaronder ik, waren nog een broekje, wat wisten we nou?
Als 20 jarige had je wel een oorlog meegemaakt maar minder voorlichting gekregen dan nu de kinderen op school van groep 2. Nou dat veranderde snel.
Een van de eerste termen die ik hoorde was dat je in dienst goed moest kunnen organiseren.

In de volgende maanden is mij geleerd hoe de discipline in elkaar zit.
Ik moest ineens heel veel terwijl ik daarvoor heel veel mocht.
We kregen een behoorlijk zware training. Vooral de stormbaan, wat had ik daar in het begin een hekel aan.
Daar hebben we veel op getraind.
Later kon ik deze bijna blindelings doen, je sprong zomaar bijna drie meter naar beneden en soms was het hardlopen met volle bepakking.
Als je dan terug kwam onder het zweet en het zand was er nog geen douche, maar we konden wel met twintig man tegelijk bij de wasbak terecht.
O ja, vallen, dat heb ik goed geleerd, koprollen etc. Dat is mij nogal eens van pas gekomen.

Op zaterdag 10 januari 1948 kreeg ik inschepingsverlof. Nou werd juist op de vijftiende mijn vader geopereerd aan zijn maag.
Het bleek een levensbedreigende operatie te zijn en de dokter adviseerde mij om een paar dagen extra verlof aan te vragen.
Hij zou hiervoor een bericht naar ons onderdeel zenden.
Na de toezegging dat het goed met Pa ging kreeg ik een briefje mee voor de commandant en na een moeilijk
afscheid thuis ging ik dus terug naar de kazerne.
Hier werd ik niet vriendelijk ontvangen. Ze hadden reeds de Militaire Politie naar IJsselstein gestuurd om mij op te halen.
Hieruit bleek wel dat de bemiddeling niet goed was over gekomen.
Na een heel onvriendelijke woordenwisseling werd de zaak zonder verdere gevolgen bijgelegd.
Mijn zin om te gaan, hoewel nog heel nieuwsgierig, was aanmerkelijk bekoeld.
Op 23 januari 1948 vertrok ons bataljon, zo'n kleine 600 man, 's morgens vroeg met volle bepakking naar de trein
die ons vanuit 's-Hertogenbosch naar Rotterdam zou brengen.
De trein ging via Dordrecht en reed niet hard. Vanaf het begin stonden er veel mensen langs de route die ons uitzwaaiden.
Ik weet niet meer of ik hier op gerekend had. In Rotterdam op het station stopte de trein en ik zag mijn zus Ria.
Zij kwam even op de trein en we hebben elkaar nog gedag kunnen zeggen waarbij ik heel veel groeten meekreeg
voor haar verloofde Jo Deijns die reeds in Indië was en in Batavia woonde. Als we bij de haven komen zie ik haar op de kade staan.
Ze was klein tussen die grote menigte en ik kan me nog niet voorstellen dat ik haar zo snel gevonden had.
We zwaaiden naar elkaar met een rode zakdoek. Het was een emotioneel afscheid.
Toch ging alles in een roes en voordat je alles een beetje beseft had, was je ingescheept.
Ik hing met velen bijna buiten de railing van de boot, toen het schip loskwam van de kade voor de reis met het " Stoomschip de Waterman " naar Indië.
Het was net of je er zelf niet bij was. Ja je lijf ging wel mee maar zelf was je met je gedachten zover elders dat deze indrukken pas veel later door zouden dringen.

Dit zijn de eersten bladzijden van deze bijzonder uitgave over de dienstjaren in Indonesië.

 

Boekje is reeds uitverkocht!!!!!!!!!!!!!!!!
Met vriendelijke groeten,  

Joop van Doorn 2e peloton van 2 - 5 - 7 RI, Overleden 21-09-2022.

Wilt U reageren,  

Overleden 29-09-2022

foto van Mark Bolsius Unie-KBO

© 2017 - 2024 Land van mijn gedachten
Powered by JouwWeb